Bezoek aan MALANG/ MARTIJN SIKKEMA

Bezoek aan Malang en Permata Hati
Mei 2018 was het dan zo ver, na een rondreis over Java was ik aangekomen in Malang met de trein. Op het station stond Yayuk mij op te wachten. Het was 20 jaar geleden dat ik haar voor het laatst had gezien, in 1998 was ik met mijn ouders en mijn zus naar Indonesië om onze roots te ontdekken en om te kijken bij PH in Malang, het had toen al veel indruk gemaakt bij mij als 18 jarige.
Na aankomst op het kantoor was een hernieuwde kennismaken met Ester en alle andere. Het voelde als een warm bad om daar weer te zijn. Maar wel heel raar om dit keer alleen aan te komen. Na een kennismaking en rondleiding zijn we gelijk op pad gegaan om de pleegkinderen te bezoeken.

Na een mooie rit waren wij aangekomen bij Rico, het pleegkind van een van mijn beste vrienden. Bijzonder hoe gastvrij zij mij onthaalde en met de weinig middelen die zij al hebben voor mij een feestelijk welkom hadden. Fijn om te zien waar hij woont en hoe hij leeft en kennis te maken met de ouders.
De volgende stop was bij Yono, het pleegkind van mijn zus en zwager. Een kleine opdonder die heel verlegen overkwam maar wel heel lief was.

Hij woonde met zijn broertje en ouders in een klein hutje. Aan huis was een klein winkeltje waarmee ongeveer 1-2 euro per dag werd verdient.Vader verkocht noodles op straat vanuit een noodle kraam. Ondersteuning voor Yono was dus hard nodig om hem naar school te kunnen laten gaan.

Daarna vervolgde wij de rit naar Aril. Zij woont met haar ouders en zusje en oma in de kampong een stuk verder op. De auto kon niet vlakbij komen dus moesten wij een stukje rijden. Gelijk werden wij een toeristische attractie. Ik als indo maar toch net iets anders en langer dan de lokale mensen. Ook met Aril en haar ouders en zusje een bijzonder gesprek gehad. Zij vind het erg leuk op school en is een goede leerling.

Omdat ik samen nog een 3de kind sponsor maar hij gestopt was gingen wij kijken bij een nieuw kind of hij wellicht in aanmerking zou komen als nieuw pleegkind voor Permata Hati. Bij aankomst leken de omstandigheden redelijk tot goed te zijn waar hij woonde en werd er besloten om hem niet op te nemen in het bestand. Het gaf mij een goed gevoel dat hier goed naar gekeken werd en niet zomaar iedereen wordt toegelaten, alleen zij die het nu het hardste nodig hebben. Als laatste stop gingen wij langs bij Sheva, hij kon helaas niet meekomen op school en vond het ook niet leuk. Helaas had hij besloten om met school te stoppen. Omdat wij hem toch een lange tijd hadden ondersteund wilde ik hem wel graag bezoeken. Ook daar in de kampong was er gelijk veel aanloop en aandacht, Hoewel ik erg lijk om de lokale bewoners was ik voor hen toch weer een leuke attractie. Daar waar kon heb ik diverse selfies gemaakt met hen.
Sheva gaf aan dat hij het moeilijk vond op school en nu ging werken als schoonmaker samen met zijn moeder. Zijn kleine zusje kwam er ook gezellig bij en vertelde dat zij het leuk vond op school en graag naar school ging, ook wilde zij heel graag dokter worden.
Haar spontaniteit enthousiasme en inzet greep mij aan. Normaal worden er uit een gezin maar 1 kind opgenomen bij PH. In overleg met Yayuk hebben wij gekeken of zijn kleine zusje, Anggista, kon worden opgenomen zoadat wij haar “pleegouder” kon worden. Dit is gelukkig gelukt.


Graag wilde ik de kinderen een kado geven maar vond het een beter idee als zij zelf met iets kwamen waar zij ook echt iets aan hadden. De kinderen zijn verplicht om zwarte schoenen te dragen naar school. Omdat zij vaak maar 1 paar hebben zijn ze aan het einde van het schooljaar versleten en hebben zij nieuwe nodig. PH en Kartini voorziet hier in wanneer mogelijk voor alle kinderen. ( 2021 kunnen wij de kinderen voorzien van nieuwe schoenen doormiddel van het schoenen fonds en diverse mooie donaties!)
Het cadeau was zo gevonden, voor de kinderen een nieuw paar schoenen. De volgende dag kwamen de kinderen naar het kantoor van PH en zijn we op pad gegaan om nieuwe schoenen te kopen het winkelcentrum.

Een beetje onwennig liepen zij daar rond, een plek waar zij niet heel veel komen. Door de bescheidenheid was het lastig om de juiste te vinden. Maar na herhaalde gesprekjes van Yayuk en Ester dat zij echt de mooiste uit mochten kiezen zonder te kijken naar de prijs gingen ze alle 3 met een nieuw paar weg. Ook mochten ze nog een nieuwe rugzak uitkiezen. Het zelfde ritueel als bij de schoenen vond plaats. De verlegen kinderen vonden het toch raar dat zij iets nieuws mochten kiezen maar uiteindelijk zag ik toch een kleine glimlach op hun gezichten toen ze de schoenen en gekozen rugzak kwamen laten zien.

Dit was voor mij goud waard! Een bezoekje aan de McDonalds kon natuurlijk niet uitblijven, voor Nederlandse kinderen vaak een uitje, dus daar gingen we maar heen. Hier mochten zij alles bestellen wat zij wilde. Het werd uiteindelijk 5 keer rijst met een kippenbout. Geen Big Mac of iets anders maar iets wat zij kenden.
Ik hoop dat ik ze een onvergetelijke dag heb kunnen bezorgen die hen nog lang bij zal blijven. Voor mij is het een dag die ik mij nog kan herinneren als gisteren.
Tussendoor vertelde Yono dat hij een fiets had maar deze op school vergeten was op slot te zetten en nu gestolen was. Nu moest hij lopen elke dag naar school, ongeveer 1 uur heen en een uur terug. Ook konden de andere gezinsleden geen gebruik meer maken van de fiets wat een gemis was. Na overleg met mijn zus en zwager besloten wij een nieuwe fiets samen met hem uit te zoeken. De volgende dag stond in het teken van de nieuwe fiets.
In de fietsenwinkel werd een mooie stoere mountainbike uitgezocht. Hopelijk is hij daar iets
voorzichtiger mee.


Bij aankomst op het kantoor stonden diverse heerlijke Indonesische snacks te wachten. Lumper, pasteitjes ( laagjes pudding, hoe heet dat ook al weer?)
Zo bijzonder, zij hebben al zo weinig en dan nog delen wat zij wel hebben.. het was heerlijk en ontroerde mij enorm. Bij het schrijven van het verslag, na 3 jaar, ergens op een mooie plek op de wereld ontroert het mij alsnog, ik heb geluk gehad dat ik in Nederland ben opgegroeid en de kans heb gekregen om te worden wie ik wil zijn en te doen qua werk wat ik wil doen. Ik hoop dat met mijn kleine bijdrage deze kinderen ook kunnen worden wat zij willen worden maar ook dat het gezin zo een iets beter leven krijgt.
Ik heb nu ook met eigen ogen weer kunnen zien dat de hulp goed aan komt en ook echt een meer waarde is. Zodra het weer kan ga ik zeker terug om te kijken hoe het nu gaat bij de kinderen en natuurlijk hoe het is met Yayuk, Ester en alle andere.

Martijn